Henry Harrison; onze nieuwste vriend

13 juni 2018 - Jackson, Verenigde Staten

Vanmorgen nemen we afscheid van Memphis. Na het ontbijt rijden we nog even naar de overkant om nog eenmaal over de muur en langs het hek te kijken naar Graceland. Het is nog geen tien uur, maar bussen rijden alweer af en aan. Ik wil nog even een foto maken voor op mijn werk en heb daarvoor een Lelystad t-shirt meegenomen. Die kan ik eerdaags weer op mijn werk gebruiken, maar daar denk ik nog maar even niet aan. Nu stappen we terug in onze Dodge en zetten voort richting Nashville, Ook wel Music City van Amerika genoemd. Met name de Country scene is daar erg groot.

Op de snelweg rijdt het lekker door. Het is niet te druk en de flinke heuvels die we nu door rijden zijn een genot. Tussen Clarksdale en Memphis reden we over een platte pannenkoek. Onderweg stoppen we nog een keer om de tank vol te gooien en rijden vlot weer verder over de Interstate 40. Maar dan zien we een bord Jackson 40 miles. Mmm, die hebben we nog niet bezocht en daar kunnen we misschien wel wat leuke foto’s maken. Johnny Cash zong in 1967 al een mooi nummer over deze stad, dus we zijn benieuwd.

Jackson heeft in totaal 3 afslagen, maar we nemen direct de eerste. Als we de afrit nemen moeten we eerst wat bochten door en rijden dan eerst een achterbuurt door. Het is geen lelijke achterbuurt, maar juist een buurt vol kleine bedrijfjes, zoals een kapper, een autodealer, een banden specialist of een klein buurt winkeltje. Alles ziet er netjes uit. Verderop in de straat is een kerkhofje en een museum voor tv en film auto’s. Helaas is deze enkel in het weekend geopend. We blijven de weg volgen naar links en zo komen we in het centrum van Jackson. Vlak voordat we het centrum verder inrijden valt mijn oog op een bruin bordje. De bruine borden langs de weg zijn altijd aanwijzingen voor interessante plaatsen of mooie uitzichten. We houden deze bordjes dus altijd goed in de gaten. Vooral deze trekt mijn aandacht: “Rockabilly hall of fame” Waaauuuuw, daar heb ik niets over gelezen. Direct ga ik naar links en rijd ik de straat door waar ik in de verte een grote gitaar zie staan.

De gitaar is bruinkleurig en staat op een grasveldje met daarachter een podium. Boven het podium staat met grote witte letters “ROCKABILLY” en een bord met international rock-a-billy music festival. Naast het veldje en het podium zien we de deur van het museum. De ramen hangen vol met posters en schilderingen van muzikanten. Het straatnaam bord hangt op de hoek van de gevel: Rockabilly Alley. Ik heb nog niets gezien, maar word hier wel erg blij van. Natuurlijk stappen we op de deur af, maar die zit op slot. “Aanbellen graag, ik ben waarschijnlijk achter bezig” staat er op de deur. Het duurt wel even, voordat ik door het raam van de deur iemand in een rolstoel aan zie komen. Een oude man kijkt me heel erg blij aan en verwelkomt ons in zijn museum, maar voordat we binnen mogen stappen wil hij weten waar we vandaan komen. “The Netherlands” roepen we in koor en hij wordt helemaal enthousiast. We krijgen meteen viltstiften in ons hand geduwd, want we moeten onze naam op de muren zetten. Tussen alle fotolijstjes, posters en andere spullen die aan de muren hangen staan heel veel begroetingen uit de hele wereld. Super leuk om te lezen natuurlijk. De oude man heet Henry Harrison en zat bij Elvis op dezelfde school in Memphis. Daarnaast was hij bevriend met een aantal muzikanten, zoals Carl Perkins, Johnny Cash, Sonny Burgess en Johnny Burnette en zijn broer Dorsey Burnette. Het museum heeft dan ook een aantal bijzondere items hangen en staan. Henry heeft Memphis als jongeman verlaten voor Jackson, wat de woonplaats van Carl Perkins en werd zeer goede vrienden met Carl. In het museum heeft hij dan ook de originele blue suede shoes staan van Carl en wat kleding. Maar ook foto’s dat hij samen met Johnny Burnette in een boxteam zit en met Elvis football speelt. Het zijn bijzondere plaatjes en erg leuk om naar te kijken. Ondertussen zijn er nog drie bezoekers binnen gekomen en luisteren we alle zes aandachtig naar zijn verhalen. Ook met Wanda Jackson heeft hij nog steeds contact en hij is jaren geleden al begonnen om interviews met deze bijzondere mensen op te nemen voor het nageslacht. In het museum is een podium met het drumstel van DJ Fontana, de eerste drummer van Elvis en er staan aan beide kanten van het podium een TV met dvd speler eronder. Een beetje oude apparaten, maar hij wil ons erg graag iets laten zien. We zitten uiteindelijk voor het podium op een stoeltje en hij laat een stukje interview zien van hem met Wanda Jackson. De dame verteld hoe ze gitaarles kreeg van Elvis en met hem op tournee ging door Amerika en wat rockabilly voor haar betekend. Erg leuk om te zien, zeker op zo’n oud apparaat. Aan de andere zijde van het podium staat zo’n zelfde apparaat en daarop laat hij een muzieknummer horen van Carl Perkins en Paul McCartney. De twee artiesten zijn al jaren goed bevriend en hebben wel eens een paar nummers opgenomen. Henry heeft een spraakwaterval van woorden en elk verhaal is uniek te noemen. Het gaat hem niet om de gouden platen of de roem en het geld, maar juist om de privéverhalen die hij heeft meegemaakt met zijn vrienden. Sommige verhalen die hij vertelt mag hij eigenlijk niet door vertellen zegt hij er soms bij.

De twee opnames zijn gedraaid, maar we zijn nog lang niet klaar volgens Henry. Hij wijst naar Elske. “Please, can you help me with something?” vraagt hij haar. Natuurlijk zegt Elske en gaat voor hem staan. Beide houden elkaars handen vast. “Wil je het podium oplopen en achter het drumstel gaan zitten, zegt Henry. Maar ik kan niet drummen, zegt Els verschrikt. Ja maar je moet me even helpen, pak de twee stokken beet. En ja hoor Els tikt de stokjes tegen elkaar aan. Weet je waar de snaredrum is? vraagt Henry. Ja hoor deze. Heel goed geef maar een roffel erop. Els drumt voorzichtig met de twee stokken op de snaredrum. En dan nu de eerste tom, jaaa en de tweede jajajaa en de derde en met je rechtervoet de grote bassdrum en dan nu een klap op de bekken! Jaaaaa Henry vindt het geweldig allemaal. Wij ook natuurlijk. Na Elske, is het de beurt aan Sasha en dan ik. De andere bezoekers hebben er helemaal geen zin in. Wij wel, het is het drumstel van DJ Fontana, dus die kans krijg je nooit meer. Als we geweest zijn gaat er een gitaarkoffer open die op het podium ligt. Henry wenkt mij. “Jij kan spelen toch?” Speel eens even wat voor ons op de gitaar van Carl Perkins!” Ik ben toch wel een beetje verbijsterd. De man is heel relaxed met deze spullen en zonder enig bedenken pak ik de zwarte gitaar bij de hals en begin enkele nummers van Carl Perkins erop te spelen. Zoals gewoonlijk stop ik na het ontbreken van de teksten, want die vergeet ik altijd, maar Henry vindt het wederom geweldig. Ik ook natuurlijk. De gitaar gaat terug in de koffer en we gaan nog even de muren verder langs. Enkele mooie verhalen en fotos komen voorbij. Bijvoorbeeld van Roy Orbison, waar hij als kind ook mee speelde. Nu gaan we met z’n allen naar de tweede ruimte. Daar hangen nog veel meer spullen en alles is netjes georganiseerd. Eerst nog even langs de Elvis hoek. En dan door naar de afdeling van Jerry Lee Lewis en van Johnny Cash. Met Jerry Lee Lewis heeft de man niets zoveel. Hij vond Jerry altijd een vervelend jong die precies deed wat hij zelf wil. Het is een wel bekend verhaal. En dan Johnny Cash. Over de man in black heeft hij wel een aantal mooie verhalen. Prachtig om aan te horen, maar inmiddels zijn we bijna drie uur verder. Henry vraagt ons, omdat we bezoeker van zijn museum zijn, of we ook vrienden met hem willen zijn. Natuurlijk beantwoorden we dat met een dikke ja. Daarom bedanken we hem ook hartelijk voor het delen van zijn verhalen en nemen afscheid van Henry. Fantastische kerel. In augustus organiseert hij elke jaar weer een rockabilly festival naast zijn museum, dus wie weet moeten we nog eens terug in die periode. 

(p.s. Een dag later lezen we op internet dat de eerste drummer van Elvis, DJ Fontana op deze dag overleden zou zijn op 87 jarige leeftijd).

In de auto rijden we nog even een rondje door Jackson op zoek naar een restaurant om te eten en zijn we aan het nagenieten van dit avontuur. Bij Sonic bestellen we lekker een hotdog met een beetje patat en wat te drinken en na het eten kunnen we de snelweg weer op richting Nashville. Als we in de buurt van de grote stad zijn, merken we dat het drukker wordt op de weg en komen er steeds grotere gebouwen in beeld. Binnen enkele tellen rijden we dwars door een enorm grote stad heen. Door de drukte duurt het nog even voordat we bij ons hotel zijn, maar uiteindelijk staan we in een soort suite kamer met onze slaapspullen.

We pakken wat spullen uit en rijden dan naar het centrum om ergens wat te drinken, misschien nog wat te eten, maar in ieder geval om de sfeer te proeven van Nashville.

We vinden een parkeerplek om de hoek van Hollywood Avenue, de straat waar het meeste gebeurd hier. De sfeer zit er al lekker in. Overal is livemuziek te horen en de mensen staan zelf op straat te springen en te dansen op de muziek. Vooral country-popmuziek is hier erg populair. De sfeer is erg gezellig en gemoedelijk en zoals we eerder al hebben verteld voelt het ook hier weer erg veilig en dat is wel erg fijn hier. In een zijstraat zien we het Johnny Cash museum, maar deze is om deze tijd (21:00) al lang gesloten. Natuurlijk gaan we daar morgen of overmorgen wel naar toe. Naast het museum zit wel een diner helemaal in de SUN rock’n’roll sfeer opgezet. Het ziet er erg gezellig uit. Elske en Sasha bestellen een soort brood pizza waar ze zeer over te spreken zijn, ondanks dat de man in de keuken er erg smoezelig uitziet. Het sfeertje is in ieder geval weer prima daar.

Op ons gemak lopen we terug naar de parkeergarage waar onze auto staat, zodat we binnen enkele minuten weer op de ringweg zitten richting ons hotel. Daar willen we meteen onder de douche, maar er is iets met de waterleiding, dus de eigenaar is druk bezig om de boel te repareren. Drie kwartier later stappen we uiteindelijk rond 00:30 lekker onder de douche en ons bed in.

3 Reacties

  1. Ria Koreman:
    15 juni 2018
    Het stuk dat Elske achter de drum gaat, moet ik enorm lachen. Had haar gezicht willen zien. Zie het helemaal voor me, geweldig.
    Wat een muziek reis, zo top. Xxx
  2. Marco:
    15 juni 2018
    Dag Ria, uiteraard heb ik het gefilmd. Ze deed de act als of ze op de set van de film van Ome Willem was. Echt geweldig.
  3. Henk Spijker:
    17 juni 2018
    Deed Elske het goed op de drum. Maar dit is echt kicken. Zeer leuk