Have you ever been down to New Orleans?

Deze ochtend worden we om 8:30 bij het ontbijt verwacht. Samen met vier Amerikaanse mensen eten we aan een lange tafel, die gezellig is gedekt voor ons. Scrumbled eggs, gebakken aardappeltjes met een Creole saus met garnalen, een brisket (broodje) met verse jam, natuurlijk koffie of thee, water en jus d’orange. Alles wordt opgediend alsof we van adel zijn, echt fantastisch.

Na het ontbijt verteld de eigenaar nog even wat over de geschiedenis van het huis en hoe hij e.e.a. heeft opgeknapt. De oude eigenaar had alles verwaarloost en hij is een jaar bezig geweest om het weer begaanbaar te maken.

De huidige eigenaar is oorspronkelijk uit India en woont hier pas 15 jaar. Afgelopen jaren kwamen we veel Indiërs tegen in de hotel branche van Amerika, maar deze heeft het uitzonderlijk goed gedaan. Hij bezit meerdere kleine hotels welke hij verhuurt en dit grote project is meer een hobby. Daarnaast heeft hij zojuist een vergelijkbaar plantage project met vier keer zoveel grond er omheen gekocht. Elske: “je ouders in India zullen wel trots op je zijn, dat je het hier zo goed doet”. Eigenaar: “Ze weten hier niet van, mijn vader belt me elke week om te vertellen dat ik een baan moet gaan zoeken, omdat het anders niets met me wordt”. Lachend lopen we naar onze kamer om onze spullen in te pakken.

Van zo’n heerlijk hotel is het moeilijk afscheid nemen en dus hangen we alle drie nog even rond in het huis en in de tuin. Elske maakt uiteraard overal foto’s van, Sasha zit op de schommel die in de eeuwenoude eik hangt, ik breng alvast de koffers naar de auto en praat wat na met de eigenaar.

Maar dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen. De eigenaar zwaait ons uit en vraagt ons om nog eens terug te komen. Dat beloven we hem, want het is echt een heerlijk plek.

Op ons gemak rijden we over de I-90, een prima weg met hier en daar een stop bij een tankstation voor een versnapering of een toiletbezoek. Helaas regent het bijna de hele weg, want we komen langs mooie plekjes, maar die zijn niet vast te leggen in de stromende regen. Nadat we zo’n drie uur op de snelweg hebben gereden is het tijd voor de kleinere wegen. Aan onze linkerzijde ligt een hoge dijk. Deze moet het hoge water van de Mississippi rivier die erachter ligt tegen te houden. Aan onze rechterzijde liggen diverse mooie huizen, waaronder een aantal plantages, voornamelijk suikerplantages. Hier en daar stoppen we aan de kant voor een foto of slechts een goede blik. Maar even verderop in Vacherie, zetten we de auto op het parkeerterrein en gaan we de Oak Alley Plantation bezoeken. De plantage is een van de grootste in deze omgeving en is vaak gebruikt in films. Het is rond 1820 gebouwd en werkelijk adembenemend mooi. De slavenhuizen (replica’s) geven weer hoe het leven is geweest toen er zo’n tweehonderd slaven werkzaam waren op de suikervelden. We schuilen in de huisjes voor de regen, maar laten ons er niet door tegen houden en een beetje nat komen we aan bij het indrukwekkende huis van de voormalige plantage-eigenaar. Daar krijgen we een rondleiding en wordt ons de geschiedenis verteld van het rijke leven toentertijd. Alle kamers worden uitgebreid besproken, maar als laatste gaan pas de balkondeuren open. Daarmee krijgen we uitzicht op de oprit aan de voorzijde van het huis. Het lange voetpad van bijna 500 meter heeft een statig uiterlijk doordat er aan beide kanten veertien enorme eikenbomen staan. De achtentwintig bomen reiken elkaar in een boog, zodat er een sprookjesachtig entree is ontstaan. Werkelijk onbeschrijfelijk mooi. Helaas zit het weer niet mee, maar uiteraard proberen we zoveel mogelijk foto’s te maken.

Vanaf het parkeerterrein rijden we nog even naar de poort, zodat Elske nog een paar betere foto’s kan maken van de bomen voor het huis. Daar vandaan zetten we onze rit voort richting New Orleans. Onderweg rijden we langs kleine huisjes en word het groen steeds meer moerasgebied. Heel langzaam wordt het steeds drukker op de weg en worden we opgeslokt door de immense stad. Tussen de hoge gebouwen ligt ook ons hotel de Wyndham Gardens. Het fijne van dit hotel is dat ze een eigen parkeergelegenheid hebben, zodat we de auto op ons gemak onder het hotel kunnen laten staan. De kamer is basic met twee grote bedden, maar prima in orde. Vanuit het hotel kunnen we lopend naar French Quarter. Het Franse gedeelte van de stad staat garant voor vertier op alle vlakken en dat zien we dan ook direct als we twee blokken verder de wijk binnen lopen; restaurants met en zonder muziek, souvenirshops, heel veel muzikanten maar ook drugs en prostitutie. We storen ons er niet aan, hebben er ook geen enkele last vast. Het is een onderdeel van een grote stad helaas. We lopen wat straten af en komen uiteindelijk weer terug waar we begonnen in Bourbonstreet. Daar vinden we een restaurantje waar we lekker wat kunnen eten. Ik eet daar Jambalaya, een traditioneel Louisiana gerecht met rijst, groenten, kip en garnalen en het smaakt me heerlijk. De dames eten salade en wat patat. Ondertussen genieten we van de muziek en feest geluiden die vanaf de straat naar binnen komen.

Op ons gemak lopen we terug naar het hotel waar we bijna direct in een diepe slaap vallen. We zijn moe natuurlijk, maar hebben een super dag gehad. Morgen willen we een bezoek aan de moerassen brengen, maar dan zien we dan wel weer.