Muziekles van Deak en dan naar Tupelo en Memphis!

Vanmorgen opnieuw naar de ontbijtzaal gelopen en geheel zonder verwachting, maar het is zeer uitgebreid en ruimer ingericht dan het allereerst deed vermoeden. Ondanks dat ik in de ochtend niet zo’n grote eter ben, is het altijd fijn om met een goed ontbijt te starten. Rond 10 uur nemen we nog even contact op met het thuisfront. Floor krijgen we niet te pakken, maar Ger en Ria wel en die zijn lekker aan het bijkleuren in hun tuin. Even bijpraten over thuis en Amerika en daarna weer snel op stap.

We rijden op ons gemak Clarksdale binnen en hebben in de TomTom het adres opgegeven van de Ground Zero Blues Club. Het is leuk om de hele omgeving nog eens bij daglicht goed te bekijken. Voordat we het centrum binnen rijden, stoppen we bij Het Riverside Hotel. In de jaren dertig was dit een ziekenhuis en werd de blueszangeres Bettie Smith hier opgenomen, na een auto-ongeluk even buiten Clarksdale. De arme dame heeft het ongeluk niet overleefd en is in het ziekenhuis overleden. In de 1944 werd dit het Riverside Hotel. Het hotel werd het onderkomen van menig reizende muzikanten zoals Sonny Boy Williams, John Lee Hooker en Ike Turner.

Om de hoek zetten we de auto neer bij de blues club waar we gisteravond hebben gegeten. Het is zondag en erg rustig op straat. Ook het Delta Blues museum is gesloten, maar ik kan door het raam gluren en wat foto’s maken. Het geboorte- en woonhuis van Muddy Waters staat hier. Een oude houten schuur welke ze van de plantation hebben gehaald en hier hebben neer gezet. Muddy Waters werkte, zoals de meeste muzikanten hier uit deze streek, op de katoenvelden. Helaas kunnen we er niet in en we rijden daarom nog even wat rondjes door het stadje. We komen veel mooie oude gebouwen tegen en winkeltjes met een prachtige etalage. Maar iedereen zit naar alle waarschijnlijkheid op zondag in de kerk en de winkeltjes zijn gesloten.

Hier en daar stoppen we even voor een mooie foto of gewoon om van het uitzicht te genieten en we besluiten om de weg op te rijden richting Tupelo, maar Elske ziet een winkeltje welke open is. Deak’s Mississippi Blues Emporium staat er op het raam. Deak is een oudere man die mondharmonica’s met de hand maakt. Eenmaal binnen komen we in een wereld vol blues herinneringen en worden we welkom geheten door Deak zelf. “Wat doen jullie hier op zondag?” is zijn eerste vraag. We vertellen waar we vandaan komen en dat we nieuwsgierig zijn naar het leven langs de Mississippi Delta. Daarbij zie ik dat hij ook harmonica’s verkoopt en een mooi souvenir sla ik nooit af. Hij vraagt welke harmonica ik speel, maar helaas kan ik hem vertellen dat ik deze week pas ben begonnen. Daarop krijg ik spontaan een les in harmonica blazen van hem en wanneer ik samen met hem een deuntje blaas, lukt het ook nog eens best aardig. Deak speelt al zijn hele leven en heeft les gehad van James Cotton, de harpspeler van Muddy Waters. James Cotton heeft op zijn beurt het spelen geleerd van Sonny Boy Williams. We blijven nog even hangen voor een paar goede verhalen en hij geeft nog een paar demonstraties op zijn harmonica’s en op een diddley bow. Een diddley bow is een zelfbouw gitaar met slechts een of twee snaren en geen frets op de hals. Met een fles of metaal stukje pijp glijd je over de hals heen, waardoor je verschillende toonhoogtes kan spelen. Het instrument is altijd uniek en komt eigenlijk enkel in de bluesmuziek voor. Ik koop een harmonica van Deak in de toonsoort E en een cd waarop hij rauwe blues speelt. Uiteraard signeert hij hem voor me. Hij heeft een kleine winkel, maar deze staat vol met unieke instrumenten. Voor mij was dit dan ook weer een buitenkansje. 

We rijden door Clarksdale en komen bij de Crossroads aan. De Crossroads is het legendarisch verhaal van Robert Johnson. De jonge man liep in 1936 over het kruispunt met een gitaar in z’n hand, waarop hij door de duivel zelf werd aangesproken. Hij verkocht daarop zijn ziel in ruil voor muziek talent. Robert Johnson is een van de eerste en grootste bluesgitaristen die Amerika ooit gekend heeft. Het beroemde kruispunt heeft zijn zandpaden inmiddels vervangen voor asfalt, maar op het midden staat wel een groot aandenken aan deze onwaarschijnlijke ontmoeting.

Hiervandaan zetten we koers over de route 61 richting Tupelo. Tupelo is geen onderdeel van de route 61, dus na dertig minuten nemen we afscheid van de route en rijden we binnen door over de akkers naar ons volgende doel. Tussen Vicksburg en Clarksdale is het gebied echt heel erg plat geworden en soms lijkt het zelfs erg op de Noordoostpolder doordat er hier veel landbouw plaats vindt. Gelukkig zijn de huisjes gewoon nog in Amerikaanse stijl en komen we bij de kleine dorpjes nog steeds schommelstoelen en Cola koelboxen tegen op de veranda’s. Hier en daar staat nog een oude auto, maar niet zo veel als dat we ze ooit gezien hebben in Arizona.

Onderweg maken we nog een keer een tankstop en krijgt Elske de koffie gratis, omdat deze niet heel vers meer is. Elske rijdt weer een stukje en brengt ons na een uur rijden bij de parkeerplaats van het geboortehuis van Elvis Presley in Tupelo (Mississippi).

Uiteraard nemen we een kijkje in de winkel, waarna we het terrein verkennen en natuurlijk het huisje zelf binnen stappen. Het kleine huisje heeft twee kamers. Aan de voorzijde is de woonkamer / slaapkamer. Waar de familie samen een kamer deelde en aan de achterzijde is een keuken met eettafel. De toilet was buiten en werd gedeeld met andere buurt bewoners. Het interieur is vanaf de enkele foto’s die er zijn opnieuw ingericht en niet origineel. De familie Presley was erg arm en moest alles verkopen, zodat ze in Memphis misschien betere tijden zouden krijgen. Ook de kerk waar Elvis met z’n familie op zondag naar toe ging en samen gospelnummers zongen, is letterlijk opgepakt en hier op het terrein gezet, zodat geïnteresseerde de plek kunnen bekijken. Zijn tweelingbroer Jesse overleed bij de geboorte en ligt ergens anders in Tupelo begraven. Het is een beetje te groots opgezet vinden we, maar ik vind het fantastisch dat ik het geboortehuis heb kunnen bekijken.

We zetten onze reis voort richting Memphis (Tennessee); ons eindpunt van deze dag. Na zo’n anderhalf uur wordt het drukker en komen we langzaam de rand van de stad binnen rijden. Met tien minuten rijden we de Elvis Presley Boulevard op en krijg ik ons hotel in het vizier. Bij binnenkomst ben ik helemaal overdonderd. Alles, maar dan ook echt alles is hier Elvis. De muren hangen helemaal vol met platen, foto’s posters, bordjes van de beste man. Ik beloof Elske en Sasha morgen mee te nemen naar binnen. Nu gaan we eerst onze spullen naar onze kamer brengen.

Als we geïnstalleerd zijn maken we ons op om naar het centrum van Memphis te rijden. Zodra we het parkeerterrein afrijden van ons hotel, kan ik het de dames laten zien: kijk eens! Bijna recht tegenover ons hotel, op slechts tweehonderd meter afstand, is de toegangspoort van Graceland en kunnen we van een afstand het huis bekijken.

We rijden langs de witte poort de snelweg op richting Bealestreet. De hoofdstraat van Memphis waar alle bekendere kroegen en clubs zitten.  We merken op dat het laagseizoen is en het niet al te druk is op straat, hetgeen we ook al in New Orleans was opgevallen. Helaas valt het ons ook op dat Bealestreet zijn glorie een beetje verloren is. Enkele panden staan leeg en er zijn nog maar enkele cafe’s of clubs die livemuziek hebben. Wat over blijft zijn enkele souvenirwinkels en een doorsnee restaurant.

We willen ergens lekker eten en Sasha stelt voor bij het HardRock cafe te gaan zitten. We stemmen in en eten daar een steak met wat groente. Elske eet haar eerste vega-burger met patatjes. Het eten van Sasha en mij niet al te best en ik leg daarom ook een klacht neer bij de serveerder. Daarop krijg ik tien dollar korting op de rekening, want meer kunnen ze niet doen. Het is niet anders. Voor ons was dit de eerste en laatste keer. Op ons gemak lopen we door Bealestreet terug en maken we nog wat foto’s.

Dan stappen we in de auto en rijden we terug richting het hotel. Onderweg komen we langs de SUN studio en ik stop spontaan de auto. Mijn reactie was iets te spontaan volgens de dames, want ik sta nu op de stoep naast de studio, maar ach ik kan we een paar goede foto’s nemen van de voorkant. Morgen gaan we de beroemde SUN studio een bezoek brengen.

Na een 20 minuten stappen we onze kamer binnen. Sasha gaat eerst onder de douche en nog even buiten met haar vriendinnen bellen en wij mogen daarna onder de douche en kunnen ons op de foto’s en verhalen storten. Elske heeft inmiddels wat foto’s en wat filmpjes geplaatst op het blog, zodat onze thuisbasis nog beter mee kan genieten.