Vlucht 221 richting Dallas FW

Vlucht 221 van American Airlines draait op tijd de startbaan van Schiphol Airport op met als bestemming Dallas Fort Worth Airport. Alles verloopt zeer voorspoedig. Vanmorgen om 6 uur stonden Ger en Ria klaar om ons naar Schiphol te rijden, dus nadat we onze Floor en buurvrouw Jopie hebben geknuffeld rijden we op ons gemak rond 6:15 de Veste uit. Het vliegtuig is slechts voor de helft gevuld, dus we hebben voldoende ruimte voor onze benen en kunnen lekker overdwars in de banken hangen. Dat is prettig want we beginnen met drie kwartier vertraging, er is slecht weer op komst in Dallas dus we gaan wat extra benzine bij gooien zodat we een omweg of een doorstart kunnen maken, spannend! Dit is voor ons de eerste maal dat we met American Airlines vliegen en dat bevalt ons erg goed. De stoelen zijn heerlijk en het entertainment prima in orde. Door middel van licht therapie (rood, blauw en groene verlichting op verschillende momenten, het lijkt wel een ruimteschip) worden de gasten in wakkere of ontspannen sfeer gebracht. Ook worden we af en toe voorzien van een drankje en een hapje, dus dat is heel erg fijn. Al vrij vroeg beginnen we aan een warme maaltijd, om zo in het ritme van Amerika te komen. Heerlijk. De volgende 10 uren gaan verlopen fantastisch en zonder enige moeite landen we dan ook in Dallas. Ook hier gaat alles naar wens en worden we vriendelijk door de douane geloosd. De koffers zijn gelijk met ons bij de bagageclaim binnen gerold dus we brengen ze naar een andere, volgend bagage opvangplek. Hier vandaan kunnen we direct door naar onze volgende vlucht met als eindbestemming Salt Lake City.

De borden geven heel duidelijk aan waar we naar toe moeten, dus via een gang en een heel hoge roltrap melden we ons weer bij de douane om opnieuw in te checken. Uiteraard word ik er weer uitgepikt en moet ik grondig worden gefouilleerd. De man heeft duidelijk plezier in zijn werk. Hij waarschuwt me echter met een glimlach dat ik nooit meer "Cargo Trousers" moet dragen op een vliegveld! Omdat mijn broekriem af moet en nu mijn broek dus af zakt, sta ik letterlijk in mijn ondergoed! Het zal er mee te maken hebben dat ik zo super slank ben...

We nemen plaats in de wachtruimte bij ons vliegtuig en zien gelukkig op tijd dat hij vanaf een ander gate vertrekt. Met een tram moeten we naar de andere kant van het enorme gebouw. Gelukkig hebben we nog even de tijd maar de begint wel te dringen. Daar krijgen we te horen dat de crew nog niet is gearriveerd en daardoor een kleine vertraging hebben. Het is niet anders. We hebben nu nog even tijd om met onze Sasha te chatten. Ze is zojuist thuis gekomen van school en heeft het Highschool jaarboek ontvangen waar ze een aantal keren in staat. Super gaaf aandenken natuurlijk. Het voelt wel een beetje raar, dat ze vlakbij ons is nu, maar we elkaar niet even kunnen zien. We stellen dat nog even een weekje uit. Voor Sasha wordt dit haar laatste schoolweek, voor ons een week samen in een aantal prachtige natuur gebieden. Na een uur mogen we boarden en zitten we lekker bij het raam. Kunnen we misschien nog even zwaaien naar Sasha ;)
Bij controle blijkt helaas een van de motoren stuk en kunnen we niet vertrekken. Ik ben al lang blij dat ze het nu ontdekken. Er wordt volop gewerkt door technisch personeel om alles te herstellen, maar de vertraging loopt steeds verder op. Mensen worden steeds ongeduldiger in het vliegtuig, waarna de crew bekertjes water uit begint te delen. Eindelijk na drie uur krijgen we het veilig sein en rijden we de startbaan op. Elske en ik slapen vrijwel de gehele overige twee uren richting Salt Lake, want de vermoeidheid begint ons nu op te breken. Helemaal kappa staan we dan eindelijk, na een reis van totaal 25 uur, met onze koffers bij de autoverhuur. Met onze Ford hybride rijden we in 10 minuten naar Econo Lodge voor onze eerste nacht in de States! Na een heerlijke douche kruipen we onder de (oude?) lakens.